Driekwart jaar geleden zette ik mijn kapotte stofzuiger bij het grofvuil. We hadden op dat moment nog een werkster en die had geëist dat ik een nieuwe kocht – anders kon ze niet werken, zei ze. Ik kocht dus een nieuwe –  een goedkoop rotding, want ja, zuinig ben ik ook. Kort nadat ik de oude buiten had gezet, was hij opeens verdwenen. Een paar dagen later vond ik op de deurmat een briefje. “Beste bewoner, ik heb uw stofzuiger mee naar huis genomen. Er bleek alleen een draadje los te zitten. Dat heb ik gerepareerd en nu doet hij het weer prima. Heeft u nog interesse in het apparaat?” Daaronder stond een adres. Dat briefje heeft een hele tijd op de ijskast gehangen, maar daarna is het kwijtgeraakt. Ik had er al een hele tijd niet aan gedacht. Maar nu is de nieuwe stofzuiger kapot.

En dat stelt me voor allerlei dilemma’s. Ten eerste praktisch: hoe kom ik er achter waar onze anonieme repareerheld woont? Maar ook moreel: is het niet een beetje laat om die stofzuiger nog terug te vragen? Had ik dat niet meteen moeten doen? En is het officieel nog wel mijn stofzuiger, of vervalt je eigendomsrecht zodra je iets aan de straat zet?   

Mijn zusje had die stofzuiger nooit weggedaan. Als grondlegster van het Repair Café (www.repaircafe.nl) doordringt zij mensen er juist van, dat veel oude spullen nog prima op te knappen zijn. In buurthuizen en andere  ontmoetingscentra geeft ze mensen de gelegenheid om hun kapotte spullen zelf te repareren, onder leiding van vrijwilligers. Dat zijn veelal sympathieke vijftigplussers, opgegroeid in een tijd waarin iets pas werd weggegooid als het uit elkaar viel (en zelfs dan vaak nog niet). Grote kans dat mijn anonieme held ook zo’n vijftigplusser is. Bij nader inzien gun ik hem als geen ander mijn oude stofzuiger. Dat –ie  nog maar jaren mag zuigen als een zonnetje!