Over ruim een maand is het zo ver: dan vertrek ik naar Zweden, om zes weken aan een stuk te gaan lopen*, helemaal alleen. Vooral dat laatste roept reacties op. “Dat je dat durft”, zeggen mensen. Of: “Wat ongezellig, zo in je eentje”. Mijn buurvrouw verzuchtte, dat ze na een dag al heimwee zou hebben naar haar kinderen. Toen ik dat hoorde, schaamde ik me.
Want zelf kijk ik er heel erg naar uit om zes weken helemaal alleen te zijn. Eerlijk gezegd snak ik ernaar. Eindelijk rust, eindelijk niet hoeven praten, reageren, opvoeden… In een woord heerlijk! Wat zegt dat over mij? Ben ik een asociaal mens, of een ontaarde moeder? Wie laat zijn bloedjes van kinderen, Nota Bene met een ontwikkelingsstoornis, nou zes weken in de steek, om zelf te gaan wandelen, in the middle of nowhere?
Niemand heeft het met zoveel woorden tegen me gezegd, maar ik heb de verwondering en het ongemak wel gevoeld, bij sommige mensen. Eerst, toen ik vertelde dat ik zes weken wegging. Daarna, toen ik mijn pelgrimstocht koppelde aan een inzamelactie voor Stichting MIND en het Balans Fonds. En helemaal, nadat ik een persoonlijk verhaal op Facebook had geplaatst, over wat ik zo zwaar vind aan het hebben van kinderen met autisme en ADHD. En een openhartig filmpje, waarin ik vertel over mijn eigen psychische problemen. Ik kreeg veel lieve reacties op die posts. Maar er waren ook behoorlijk wat mensen die niet reageerden. Ook mensen uit mijn directe omgeving, van wie ik het wel had verwacht. Dat vond ik moeilijk. Betekende dat, dat ze mijn actie afkeurden? Vonden ze het raar, dat ik zo openhartig ben over mijn kinderen en mijzelf? Vonden ze me misschien ijdel, of egoistisch?
De afgelopen maand had ik het heel moeilijk met deze ‘niet-reacties’. Ik bleef me maar afvragen wat ik verkeerd had gedaan en wat ik kon doen om dat recht te zetten. Tot ik besefte dat ik in een oude val trapte: ik staarde me weer eens blind op wat er niet was, en probeerde dat uit alle macht te fiksen. Verdorie, wanneer leer ik het nou eens? Ik hoef niet van iedereen goedkeuring te krijgen. Het is oke als mensen niet reageren. Dat betekent niet, dat ze mijn gedrag afkeuren. En ook als ze dat wel doen, is het oke. Dat maakt mijn gedrag niet verkeerd, of nutteloos. Laat ik me concentreren op wat wel goed gaat en dankbaar zijn voor alle lieve, positieve reacties die ik heb gekregen.
Toen ik dat besefte, viel er een last van mijn schouders en kon ik me weer richten op de praktische voorbereidingen op mijn tocht. Intussen loop ik 25 kilometer zonder blaren – dankzij de juiste schoenen, steunzolen, regelmatige bezoekjes aan de pedicure en de podotherapeut, goede wandelsokken, wandelwol en een dagelijkse smeersessie met voetencreme. Mijn man heeft zes weken onbetaald verlof opgenomen, om er voor de kinderen te kunnen zijn als ik weg ben. Hulde aan hem en aan zijn werkgever – zonder hen had ik dit niet kunnen doen!
En mijn kinderen? Die weten dat mijn vertrek eraan zit te komen. Ik neem regelmatig met ze door wat ik ook alweer ga doen, hoe lang ik wegblijf en waarom ik dat doe. Ik druk ze op het hart dat ik zielsveel van ze houd, en dat we elkaar ook tijdens mijn tocht regelmatig zullen spreken en ook zien, via skype. Maar het blijft abstract voor ze, merk ik. Ze kunnen er nog niet echt bij, ondanks de aftelkalender, ondanks alle gesprekjes die we erover hebben gevoerd. Het echte besef komt pas op het moment zelf, bij het afscheid. En daar kijk ik dan weer niet naar uit…
April 2018
www.doemeemetmind.nl/actie/francine-postma
*Ik loop de St Olavsroute, zie: www.nordicpilgrim.com