Met mijn ene hand houd ik de trapleuning vast, in de andere draag ik een gitaar. Voor me loopt Iris, de muziektherapeute van mijn jongste zoon. De deurbel gaat. Ik verstijf. Dan bedenk ik dat het vast mijn oudste zoon is. Ik ontspan. ‘Laat jij je broer even binnen?’ roep ik naar mijn jongste, die onderaan de trap staat.
