Tamara
‘Mis je je moeder niet, als je bij Tamara bent?’ vroeg laatst iemand aan mijn jongste zoon. ‘Nee hoor,’ antwoordde die prompt, ‘want Tamara voelt ook als een moeder.’ Nog niet eens zo lang geleden kwam zo’n opmerking aan als … Lees verder →
‘Mis je je moeder niet, als je bij Tamara bent?’ vroeg laatst iemand aan mijn jongste zoon. ‘Nee hoor,’ antwoordde die prompt, ‘want Tamara voelt ook als een moeder.’ Nog niet eens zo lang geleden kwam zo’n opmerking aan als … Lees verder →
‘We moeten hem helaas gaan inperken,’ zei de groepsleidster, met zachte maar dwingende stem. ‘Gaat u maar even ergens anders heen, want dit is niet fijn om te zien.’ Mijn zevenjarige zoon was op dat moment bezig een ijzeren bord … Lees verder →
Met mijn ene hand houd ik de trapleuning vast, in de andere draag ik een gitaar. Voor me loopt Iris, de muziektherapeute van mijn jongste zoon. De deurbel gaat. Ik verstijf. Dan bedenk ik dat het vast mijn oudste zoon … Lees verder →
De ochtenden haat ik het meest. Als in korte tijd een hele reeks handelingen moet worden uitgevoerd; niet door mij, maar door mijn twee zoons. Aankleden, ontbijten, brood smeren, tas inpakken, tandenpoetsen, schoenen aantrekken, plassen, jas aantrekken en wachten op … Lees verder →