Voor het stuk “Leren Luisteren” in Psychologie Magazine (zie Tekst) volgde ik een cursus Empathisch Luisteren. Eén van de opdrachten die we kregen was: ga naar een feestje en praat de hele avond niet over jezelf. In eerste instantie leek dat me vrij lastig. Ik praat nu eenmaal graag en vaak over mezelf. En bij alles wat een ander zegt, springen er gedachten in mijn hoofd over mijn eigen ervaringen of meningen. Ik was gewend de ander daar altijd deelgenoot van te maken. Dat was, eerlijk gezegd, mijn definitie van een goed gesprek: het uitwisselen van ervaringen en meningen. 

Soms vond ik zo’n ‘goed gesprek’ best vermoeiend. Want soms wist ik niet meteen wat ik ergens van vond. Bijvoorbeeld als iemand iets vertelde wat ik helemaal niet kende of herkende. Dan zocht ik koortsachtig naar de – in mijn ogen – juiste reactie. Daar was ik zo druk mee bezig, dat ik eigenlijk helemaal niet goed meer luisterde. Het kwam niet in me op, dat ik best eens gewoon mijn mond kon houden. Dat dat niet passief was, maar juist getuigde van aandacht voor de ander. Op de dag dat ik de opdracht uitvoerde, voelde ik me in eerste instantie dan ook wat ongemakkelijk. Maar dat gevoel verdween al snel. In plaats van bezig te zijn met mijn eigen gedachten, stelde ik me volledig in op mijn gesprekspartners. 

Eerlijk gezegd vond ik het een verademing om niets te hoeven doen met mijn eigen gedachten. Ik kon ze gewoon laten gaan! En doordat ik de gesprekken niet stuurde, namen die soms een verrassende wending. De mooiste ervaring had ik tijdens een gesprek met iemand die ik eigenlijk niet zo graag mag. Normaal gesproken ga ik contact met deze persoon liever uit de weg. Deze keer stelde ik me voor het eerst helemaal voor hem open. En opeens zag ik, dat die ander ook best een leuke kant had. Hij straalde. Even was ik mezelf en al mijn meningen helemaal vergeten. Daarvoor in de plaats was een nieuwe ruimte ontstaan, groot en fris en vol uitdagingen, waar ik eindeloos zou kunnen ronddwalen.