Tamara

‘Mis je je moeder niet, als je bij Tamara bent?’ vroeg laatst iemand aan mijn jongste zoon. ‘Nee hoor,’ antwoordde die prompt, ‘want Tamara voelt ook als een moeder.’

Nog niet eens zo lang geleden kwam zo’n opmerking aan als een trap in mijn buik. Het deed pijn dat ik vervangbaar was. Dat mijn kinderen – die uit mijn buik waren gekomen, die ik had gezoogd, verschoond, getroost, voorgelezen, gevoerd, gekoesterd – zich net zo lief lieten verzorgen door een andere vrouw. Een vreemde.

Lees de column

Reacties zijn gesloten.